Mentoring to relacja uczenia się, polegająca na dzieleniu się umiejętnościami, wiedzą
i doświadczeniem między mentorem a podopiecznym poprzez rozmowy rozwojowe, dzielenie się doświadczeniami i modelowanie ról.
Źródło: EMCC Global
Mentoring to proces rozwoju, oparty na dwustronnej,
partnerskiej
Jego celem jest wydobycie potencjału i realizacja celów Mentorowanego z wykorzystaniem kompetencji i doświadczenia Mentora.
Dlatego też w prowadzonych przez nas procesach mentoringowych zaczynamy od tego, by osoba Mentorowana poznała samego / samą siebie – uzyskała świadomość własnych celów, zamierzeń, preferencji, bazując na poznanym własnym temperamencie i motywach, jakie prowadzą ją do myślenia, a potem do działania. Przede wszystkim więc staramy się słuchać, uwzględniając emocje Mentorowanego, a także patrząc na wcześniejsze wydarzenia i okoliczności, jakie były jego udziałem.
W naszym zespole prowadzimy indywidualne procesy coachingowe i mentoringowe, wspierające rozwój osobisty. Wspólnie definiujemy cel mentoringu – tak, by był pozytywne sformułowany, był w zasięgu wpływu Mentorowanego i nie kłócił się z innymi celami, jakie są w jego życiu. Istotne jest także określenie mierników skuteczności realizacji celów Mentorowanego – dzięki czemu cele staną się konkretniejsze i możliwe do realnego uchwycenia. W zależności od potrzeb Mentorowanego możemy skupiać się tutaj zarówno na celach i zagadnieniach zawodowych, jak i na obszarze rozwojowym w życiu prywatnym.
Praktyka mentoringu jest dynamiczna i ewoluuje w szybko zmieniającym się kontekście globalnym. Mentoring ma wiele cech wspólnych z Coachingiem, jednak na świecie można znaleźć co najmniej dwa, różniące się między sobą podejścia.
Według pierwszego,
zarówno coaching, jak i mentoring są procesami niedyrektywnymi, w których osoba prowadzące jest raczej katalizatorem do pracy własnej podopiecznego, niż kimś, kto daje gotowe rozwiązania. Przy takich założeniach oba procesy opierają się na słuchaniu przez prowadzącego i umiejętnie zadawanych podopiecznemu pytaniach, zaś różnice między nimi pojawiają się wówczas, gdy mentoring ma mieć z założenia charakter konkretnej pomocy w rozwoju biznesowym (i wówczas mentor dzieli się swoją wiedzą), a coaching jest pracą bardziej ukierunkowaną na rozwój kompetencji miękkich.
W drugim ujęciu,
rozpowszechnionym w Stanach Zjednoczonych mentoring jest średnio- i długoterminowym procesem o charakterze dyrektywnym, zaś coaching to krótko i średnioterminowa relacja niedyrektywna.
Patrząc na różne definicje obu tych pojęć, Stowarzyszenie EMMC przygotowało następującą, możliwie jak najszerszą definicję:
W procesie mentoringu uczą się obie strony: Mentor i Podopieczny: umiejętności, wiedza i doświadczenie przekazywane lub dzielone są dwukierunkowo między mentorem a podopiecznym.
Obserwuje się, że prowadzona w atmosferze wzajemnego zaufania rozmowa skutkuje rozwojem Podopiecznego, będącego m.in. wynikiem posiadania przez Mentora doświadczenia w przekazywaniu swojej wiedzy, zaś ich relacja dodaje wglądu w wartości i umiejętności drugiej osoby.
Bo to nie tylko Podopieczny – określany często jako Mentee lub Coachee – korzysta z tej relacji; także Mentor uczy się na każdym spotkaniu. Mentoring i Coaching – każdy z nich jest więc dwukierunkową, ale jednak asymetryczną relacją rozwojową, ustanowioną w celu rozwoju osobistego i zawodowego uczestników spotkania.
Istotnym określeniem, jakie można tutaj zastosować jest właśnie transfer doświadczenia i wiedzy – zarówno w obszarze rozwoju osobistego, jak i w obszarze dziedzinowej.
